Od Tabu C.D. Salvay'i

Od początku znałem prawdziwą wersję wydarzeń. Działo się to za pomocą mojego Daru, o którym nie wiedział nikt, nawet mój smok. Potrafię zamykać swój umysł, kiedy stanę przed umysłoznawcą, ale także wyczuwać, jakie są intencje danej istoty, czy kłamie i co w tej chwili odczuwa. Wiedziałem, co w tej chwili myśli, i że uważa mnie za napchanego księciunia, dumnego z samej swojej osoby. Zwykle nie używam tej umiejętności, bo przeraża mnie moc, którą posiadam. Tym razem nie potrafiłem odepchnąć wrażenia, że wadera kłamie, ale jest święcie przekonana, że to co właśnie pomyślała jest najczystszą prawdą. Zatrzymałem ją, żeby z nią poważnie porozmawiać, ale wiedziałem, że trzeba trzymać nerwy na wodzy, więc odpuściłem. W sumie, ona sama nie jest temu winna. W końcu nie wymyśliła tego, a jej niewiedza jest całkowicie nieświadoma. W końcu, kto mógł jej powiedzieć prawdę? Smok nie, bo smok rodzi się w tej samej chwili co jego wilk. Rodzice zawsze mogą kłamać, co prawda nie wiem, dlaczego, ale mogliby to zrobić. Czemu więc miałbym się z nią kłócić? Żeby narobić sobie wrogów? Po tych dłuższych rozmyślaniach odwróciłem się bez słowa i odszedłem w las.